//

Navigatie

Mijn jeugdidool Ton van Heugten



Als kleine uk ging ik met mijn vader bijna elke zond
ag naar de cross, en ik had al snel een favoriet :

Ton van Heugten

 

 

Weer thuisgekomen van zo'n crossdag, werd het ABC vouwfietsje uit de schuur gehaald, en werd op het pleintje waar ik woonde, de wedstrijd nog eens dunnetjes overgedaan.

 


In die tijd waren er nog geen superlichte BMX fietsen, anders was mijn leven waarschijnlijk iets anders verlopen..... 
Mijn vader had een mooi geel ovaal bordje gemaakt met......H3.
Poepietrots was ik daar op.


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 






Ook bij mij was er nog wel eens sprake van materiaalpech...


Mijn liefde voor de zijspancross bestond eigenlijk al langer, want ik vond Cor van Heugten ook heel goed.
Mijn vader had in de garage een hele mooie zwart-wit foto van hem hangen.


In 1971 begon m'n liefde voor de zijspannen pas echt.
Dit was Het jaar dat Ton de overstap maakte naar de driewielers.

Één van de eerste wedstrijden van Ton met het zijspan 1971

Na in alle solo klassen kampioen te zijn geworden, stapte hij over naar de zijspannen, waar hij zijn grootste sucessen zou gaan behalen.

In 1989 nam Ton afscheid van de aktieve zijspancross in Zevenhoven.
Hij deed dat dan weer wel in stijl met een dubbele manche-zege.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nederlands kampioen ( 4x )
 

en....................
Wereldkampioen 1981

 

(Deze foto, waar een grote poster van is gemaakt, is genomen in 1981 in Wijchen tijdens de GP)
(Dat weet ik zéker, omdat ik náást de fotograaf heb gestaan, toen hij deze foto nam.)

Ton zou hiermee de eerste motorcrosser worden die de wereldtitel naar Nederland haalde.





Ton is altijd een soort van idool voor mij gebleven en was ook op z'n "oude dag" regelmatig op de cross te vinden. 
Ton is voor menig zijspancrosser HET grote voorbeeld geweest.

 

   

 

 

Helaas kregen wij op 27 maart 2008 het trieste bericht dat Ton aan een hartstilstand was overleden.
Dit gedeelte van mijn site is een kleine hommage aan de man die de zijspancross in Nederland (en Nederland als zijspanland) op de kaart heeft gezet.

De Powerpoint Tribute

(Kies bij openen voor alleen lezen)

 

Alle NK en WK uitslagen van Ton op 'n rijtje.
(met mijn hartelijke dank aan Dick Wentink)

 

 

Ton wordt wereldkampioen  ( GP Wohlen CH 1981 )

https://www.youtube.com/watch?v=f8V7rG6j1iU&feature=share&fbclid=IwAR1rynQ-fgOQAfhSap-JMQLzOQP3rPOnAEUKFZIWxwFWAKhRoSDqeewA43o

Toen Ton in 1989 stopte met de aktieve zijspancross, raakte ik ook mijn interesse enigszins kwijt en ben daarna ruim 20 jaar niet meer op een wedstrijd geweest.

Toen mijn vader overleed in 2002, is het opnieuw gaan kriebelen bij mij en ik begon me weer te interesseren voor de driewielers.
Mijn plakboeken met krantenknipsels over Ton, en foto's waren inmiddels verdwenen, en ik ben weer op zoek gegaan naar oude foto's van Ton.

Hiervoor is dus heel het land doorgecrosst. Van Leerdam ( Jan Heeze ) tot Gemert ( Peter vd. Sanden ), en zijn 50 complete jaargangen motorbladen uit de kop van Noord-Holland gehaald en doorgespit.

Ook van Jan de With heb ik een aantal mooie foto's ontvangen, en als klap op de vuurpijl had hij ook de WK poster nog voor mij.
Dit alles heeft geresulteerd in 3 collage's.



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1971 - 1978



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1979 - 1983



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 







1984 - 1989

 

Ik had met deze collage's mijn doel bereikt, en was erg blij dat ik weer "iets" terug had, en kon behoorlijk wat herinneringen ophalen.
Ik was inmiddels ook al weer een keertje naar een wedstrijd geweest ( Halle 2005 ), en was dus weer helemaal opnieuw besmet met het zijspanvirus.

Ton kreeg op de een of andere manier lucht van deze collage's, en zocht contakt met mij, omdat hij ze graag een keertje wilde bekijken.
Ik ben toen op een avond naar Amersfoort getogen, met in de kofferbak alle collage's en posters die ik inmiddels weer had verzameld.
Het leuke was, dat Ton mij na al die jaren nog herkende, en zelfs wist te melden dat mij haren een flink stuk korter waren geworden....

 

Hij was onder de indruk van al het fotomateriaal, en heeft zelfs een van de posters met zijn handtekening verrijkt.


 



Het werd héél laat die avond op zijn bedrijfje ( Cyclanc ).....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



Daarna troffen wij elkaar menigmaal op een wedstrijd, en de verhalen die hij vertelde waren kostelijk.

Het was een grote schok, op 27 maart 2008 te moeten horen dat Ton plotseling was overleden.
Zijn uitvaart op 2 april in Amersfoort werd overweldigend druk bezocht, en de kerk en het kerkhof waren veel te klein om alle belangstellenden te herbergen.


De minuut stilte op het ONK, een week later in Varsseveld was zeer indrukwekkend, en een eerbetoon aan Ton.

 

Van Ton's dochter kreeg ik een persoonlijke herinnering aan Ton ( uit 1981 )

In 2010 kreeg de nagedachtenis aan Ton een nieuwe impuls door de instelling van de Ton van Heugten bokaal bij de Kids and sidecars.
Deze bokaal wordt ieder jaar uitgereikt aan iemand die zich inzet voor de zijspancross, met de kids in het bijzonder.


Een overzicht van de lange motorcross-carriere van Ton:

Ton van Heugten

9 september 1945- 27 maart 2008

 

Niet het ‘Atoomkanon uit Helmond’, Jan Clijnk, die als eerste Nederlander op een dikke BSA 500cc in 1956 een internationale ‘grote prijs’ won, ook niet Gerrit Wolsink de ‘vliegende tandarts’ die in de jaren zeventig vele Grand Prix wedstrijden op zijn naam kon schrijven maar de ‘keientrekker uit Amersfoort’, Ton van Heugten, werd op 23 augustus 1981 op zijn zijspan de allereerste Nederlandse motorcross wereldkampioen.

 

Met aan zijn zijde bakkenist Frits Kiggen, afkomstig uit het Limburgse Ospel, die door een sleutelbeenbreuk dat seizoen enkele wedstrijden door Sies Hurkmans moest worden vervangen. Voor velen was dit hoogtepunt geen verrassing. Ton was een natuurtalent.

Nog voor dit huzarenstukje in ‘81 mocht hij zich al de meest succesvolle motorcrosser van Nederland noemen.

 

Brommerkampioen van 16

Het begon allemaal met een Kreidler Floret 50cc in 1962.
Ton promoveerde halverwege het seizoen naar de senioren en vond in Jan de Rooy, bekend van de Dakar rally's, een geduchte tegenstander.
Jan was een ervaren crosser. Twee jaar eerder werd hij al kampioen bij de zuidelijke bond (NMB) in de 50cc.
Pas in de allerlaatste confrontatie in 1963 moest de later zo succesvolle rallyrijder het hoofd buigen voor de relatief tengere Ton.
De eerste titel voor de Amersfoorter.

 

De overstap van brommer naar een ´echte´ crossmotor (250cc) bleek voor Ton totaal geen probleem.
Integendeel, hij werd ´gewoon´ opnieuw kampioen. Nu bij de junioren.
Ook bij de senioren, een seizoen later, was Ton een klasse apart. Hij reed iedereen het zand in de ogen. Het leverde hem behalve zijn derde nationale titel ook een deelname aan de GP van Rusland in Moskou op.

 

Voor de familie Van Heugten was 1965 een absoluut topjaar. Naast Ton behaalde zijn jongere broer Paul de titel bij de 250cc junioren en sleepte een andere broer (Cor) voor de tweede keer de titel bij de zijspannen in de wacht.
En vijf andere broers (Martin, Fons, Dick, Gerard en Stephan) deden niet voor ´spek en bonen´ aan races mee.
Alle vijf crosten internationaal en namen regelmatig een bekertje mee naar huis.

 

Onttroning motorcrosslegende

Door zijn resultaten mocht Ton van de KNMV een klasse (junioren 500cc) overslaan. Voor Ton de kans om zich in 1966 meteen met de snelste crossers van Nederland te meten.

Geïnspireerd door wereldkampioen Joel Robert haalde Ton persoonlijk de allereerste CZ naar Nederland.
Een speciale 360cc tweepijper. Wat voor onmogelijk werd gehouden, werd bewaarheid.

Ook dat jaar zou Ton van Heugten alle gearriveerde cracks verrassen.

Zelfs de kastelein uit Valkenswaard, Broer Dirkx, was niet in staat om het talent te dwarsbomen.
Ton werd opnieuw kampioen (1963, 1964, 1965 en 1966). Vier keer achter elkaar, in vier verschillende klassen, was hij de beste motorcrosser van Nederland. Dat was nog nooit vertoond.

Fysiek en mentaal geknakt

Halverwege 1967 brak Ton een been. Een omslagpunt. Een half jaar was hij kwijt.
Gerrit Wolsink, Frans Sigmans en Pierre Karsmakers braken door. Niet alleen zijn been, ook mentaal bleek hij geknakt.
Zijn motivatie liep terug. Conditioneel kwam hij ook te kort, zou hij later toegeven.
Nooit meer zou hij het niveau van weleer bereiken. Hij werd een subtopper met af en toe een uitschieter.
In mei 1971 stapte hij over op een driewieler. Een goede keus. Het vuur laaide weer op.

 

 

Ongeëvenaard debuut

Ook met een zijspan kon Ton goed overweg. Wel was het de eerste zes weken flink vloeken tussen Ton en zijn eveneens onervaren bakkenist Jacques Wery. Dat was niet tevergeefs.
Amper drie maanden later wonnen ze hun eerste wedstrijd in Lichtenvoorde na een val bij de start.
Eind maart 1972 mochten ze internationaal starten, nadat ze ook Sint Anthonis hadden gewonnen.
Een haartje had het gescheeld of het internationale debuut van Ton in 1972 had geresulteerd in een FIM titel, de voorloper van het Europees Kampioenschap.

Maandenlang prijkte de naam van het nieuwe zijspancrossteam Van Heugten/Wery bovenaan de ranglijst.
In de laatste wedstrijd van het seizoen brak Wery een been en konden het Zwitserse duo Robert Grogg/Gerhard Martinez en het tweetal Rikus Lubbers/Bart Notten de koplopers passeren.

 

Van pechjaar naar Europees kampioen

Door de afgunst richting zijn broer Fons moest Ton in 1973 in zee gaan met een andere monteur.
Hij had zelf twee linker handen en het team scoorde veel DNF. Het veroorzaakte veel spanningen.
Jacques werd aan de kant gezet en van de Norton-Wasp nam Ton afscheid.
Een futuristische Hagon zijspan kwam er voor in de plaats, voorzien van een Yamaha krachtbron en door topmonteur Ferry Brouwer, chef werkplaats TVH motors, wedstrijdklaar gemaakt.
Dat leverde Ton daarna weer overwinningen op. Ook 1975 was een goed jaar.

Met Dick Steenbergen in de bak werd Ton zowel Nederlands- als Europees kampioen. De succesflow sijpelde na.
Ook in´76 behaalden ze de nationale titel.

Tot ergernis van Ferry Brouwer ging Ton zich steeds meer met het onderhoud bemoeien. Brouwer stapte toen op.
1977 en 1978 waren rampzalige jaren. Ton raakte zijn internationale licentie bijna kwijt. Opnieuw ging het roer helemaal om. Een Norton Wasp werd klaargemaakt en de plaats van Dick Steenbergen werd ingenomen door Frits Kiggen. Een gouden duo bleek later.

 

Tot het moment dat Frits na een ernstige beenblessure in 1986 stopte, behoorde het duo nationaal en internationaal tot de allerbesten. Absolute hoogtepunten voor het tweetal waren de Nederlandse titels in 1979 en 1980 en....

natuurlijk de wereldtitel in 1981.

De nationale titel van ’81 lieten ze letterlijk uit handen vallen.
Net voordat ze winnend in Heeswijk-Dinther finishte gaf Ton nog even wat gas bij. Frits viel en Ton zou alleen afgevlagd worden. Diskwalificatie volgde. Jan Bakens met Henk van Heek pakte de titel. Met 1 punt verschil op de twee vice-kampioensteams Rein van Gastel/Erik Hurkmans en Ton en Frits!

 

Ton voorspelde het al

Net na het behalen van de wereldtitel vertelde Ton tegen verslaggever Bob de Jong dat hij nog wel een jaar of vijf op het allerhoogste niveau kon meedraaien. Dat bleek inderdaad zo te zijn. De jaren 1987, 1988 en 1989 waren echter minder goed. Of mistte hij gewoon Kiggen die aan het einde van de succesperiode ernstig geblesseerd raakte en uiteindelijk zijn crosskleding aan de wilgen had gehangen?

 

Het sprookje was nog niet ten einde

Totaal onverwacht, in het bijzijn van bijna zijn hele familie en honderden supporters, wist Ton met bakkenist Eep Willems zijn afscheidswedstrijd in Zevenhoven, meetellend voor het Nederlands Kampioenschap, glorieus te winnen.
Voor de zijspanteams die later (1990, 1991 en 1992) de wereldtitel behaalden, was dat zeer verrassend omdat hij met de manches in Zevenhoven vanaf de tweede startrij begon.

 

Er had meer in gezeten

Ton van Heugten, geen enkele andere landgenoot was ooit de beste in alle motorcrossklassen. En dan hebben we het nog niet eens over zijn prestaties in het Nederlands landenteam, zijn deelname aan de rally Parijs-Dakar en zijn overwinningen op de grasbaan.

 

Op een motor was Ton onoverwinnelijk.
Naast het motorcrossen was hij slordig, eigenwijs en te goed van vertrouwen.
Dat heeft hem meerdere wereldtitels gekost. Dat vinden veel mensen.

Zelfs wereldkampioen Emil Bolhallder (1982) zei ooit iets van deze strekking tegen Ferry Brouwer.
,,Het is voor ons maar goed dat Ton is wie hij is. Hij zou ieder jaar wereldkampioen zijn geworden".

 

 

Copyright © 2015 Bereboels.  All Rights Reserved.